Παιχνίδια στην άμμο
Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που η ζέστη του καλοκαιριού δεν σου επιτρέπει παρά να αναζητήσεις το καταφύγιο της θάλασσας. Χωρίς βιασύνη, με έναν ρυθμό σχεδόν τελετουργικό, εκείνη αποφάσισε να αποσυρθεί για λίγο από τον θόρυβο του κόσμου. Αυτά που πήρε μαζί της ήταν ένα μπικίνι διαλεγμένο με φροντίδα, ένα βιβλίο που είχε αφήσει αδιάβαστο επίτηδες για τέτοιες στιγμές, κι ένα κομμάτι ύφασμα που ονόμαζε “πετσέτα”, μα λειτουργούσε περισσότερο ως προσωπικός καμβάς περισυλλογής.
Καθώς έφτασε στην παραλία, διάλεξε ενστικτωδώς ένα σημείο στην άκρη του γιαλού. Εκεί όπου η άμμος διαπραγματεύεται με τη θάλασσα, εκεί όπου ο ήχος του νερού γίνεται σχεδόν ανάσα. Ξάπλωσε, άνοιξε το βιβλίο κι άρχισε να διαβάζει. Κι όμως, κάθε τόσο, το βλέμμα της εγκατέλειπε τις λέξεις και γλιστρούσε στον ορίζοντα.
Η ώρα κυλούσε αργά και με μια ανάλαφρη κίνηση άφησε το βιβλίο στην άκρη. Τα δάχτυλά της άρχισαν να παίζουν με την άμμο, έπειτα με το νερό. Καμία βιασύνη, καμία σκέψη. Μόνο υφή, μόνο παλμός. Και τότε, σχεδόν σαν φυσική συνέχεια της ανάγκης για αποφόρτιση, βούτηξε. Το σώμα της αγκάλιασε το νερό κι εκείνη ένιωσε σαν να πέρασε σε έναν άλλο κόσμο.
Δεν ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή, ήταν όμως ουσιαστική. Ήταν εκείνη η σπάνια, ένωση με το παρόν εκεί όπου όλα ισορροπούν: το σώμα, η ψυχή, και η σιωπή που λέει τα πάντα.
Γιατί κάποιες φορές, το μόνο που χρειάζεσαι, είναι μια μέρα στην παραλία, ένα καλό βιβλίο και το θάρρος να αφήσεις το κινητό κλειστό.