Περί κινηματογράφου
Σε φιλική συντροφιά έγινε λόγος για τον παλιό κλασικό κινηματογράφο, που έδωσε αφορμή σε γνωστό λάτρη της έβδομης τέχνης να κάνει μια μικρή αναδρομή για το θέμα, εμφανώς νοσταλγική επειδή αναφερόταν σε παρελθόντα χρόνο και προσωπικό του βίωμα ίσως.
Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, είπε, τη δεκαετία του ’50 και αργότερα μέχρι το ’70 και βάλε, ο κινηματογράφος όχι μόνο ψυχαγωγούσε, σχεδόν αποκλειστικά, αλλά ήταν συνάμα και διαμορφωτής τρόπου ζωής, με ισχυρές επιρροές στη συμπεριφορά της νεολαίας ιδιαίτερα, την οποία θάμπωνε με μύθους και πρότυπα ενός κόσμου άγνωστου έως τότε.
Από τα πρώτα του βήματα κιόλας κυριάρχησε παντού όπου μπορούσε να στηθεί μια μηχανή προβολής και μια πρόχειρη οθόνη απέναντι σε θεατές, γιατί διέθετε πρωτόγνωρα και γοητευτικά όπλα. Φτηνή και εύκολη διασκέδαση για όλους, απευθυνόταν σε ψυχές διψασμένες για γνωριμία με κάτι μακρινό που αποκαλυπτόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους.
Δύο ώρες απέναντι στην πανδαισία της οθόνης, πλάταιναν οι ορίζοντες του νου, τα συναισθήματα έβγαιναν αβίαστα στην επιφάνεια κι όταν έπεφταν οι τίτλου του τέλους στο «έργο» επέστρεφε κανείς στην πραγματικότητα με την ψυχή ακόμη αναστατωμένη από τη δύναμη της μαγικής εικόνας. Η λάμψη θρυλικών ηθοποιών που παρίσταναν μυθικούς ήρωες, άνδρες και γυναίκες, πρωταγωνιστές σε ιστορίες αγάπης και περιπέτειας μετέτρεπε το φιλμ κάθε φορά σε απεικόνιση συναρπαστικής ζωής, έστω κι αν ήταν προϊόν στούντιο, σκηνοθεσία και μουσικών μοτίβων.
Έτσι σιγά σιγά η παντοδύναμη γοητεία της κινηματογραφικής οθόνης μονοπώλησε για πολύ καιρό το ενδιαφέρον της κοινωνίας, αφού απέναντι σε αυτή ο καθένας αφηνόταν στις ψευδαισθήσεις του και πετύχαινε τη φυγή από την ανιαρή συνήθως πραγματικότητα, μέσω της μυθοπλασίας των φιλμ και της σαγήνης των πρωταγωνιστών τους!
Εκτός τούτου, το να πας τότε, μισό αιώνα πριν, στον κινηματογράφο δεν σήμαινε απλώς να πιάσεις θέση απέναντι στην οθόνη, αλλά πολύ περισσότερα για ανθρώπους στερημένους από ευκαιρίες για κάποιου είδους προσιτή διασκέδαση σε ατμόσφαιρα οιονεί κοσμικού γεγονότος.