Σεπτέμβρης: Από την ατασθαλία στην πειθαρχία
Αυτός ο Σεπτέμβρης μου θυμίζει την πρώτη χρονιά που δεν έπρεπε να αγοράσω σχολικά και μπήκα στην ενήλικη ζωή. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Από μαθήτρια, έγινα ξαφνικά η Γεωργία.
Έκτοτε τον βαφτίζω νέα πρωτοχρονιά. Έτσι, αντί να με ζορίζει, ανυπομονώ. Οι περισσότεροι νιώθουν σα να έχουν μπει στη θάλασσα και βγαίνοντας με το ζόρι κάποιος τους υποχρεώνει να φορέσουν κάλτσες και αθλητικά παπούτσια (ναι με τα αλάτια). Άλλοι νιώθουν πως βρήκαν τον εαυτό τους γυρίζοντας απ το χάος του Αυγούστου έτοιμοι να πιουν ζεστή σοκολάτα με κούπες που έχουν μικρούς σκιέρ πάνω τους. Άλλοι βέβαια, φεύγουν. Αρνούνται να ξεκινήσουν τη σεζόν όπως οι περισσότεροι και ξεκαλοκαιριάζουν σε κάποιο νησί που τους υπόσχεται παντοτινή ξεγνοιασιά.
Ο Σεπτέμβρης είναι η αρχή του τέλους και αντίστροφη μέτρηση για το νέο έτος. Σε κάνει να ελπίζεις, να θες να είσαι καλύτερος. Θες να ξεκινήσεις γυμναστήριο, να τρως σωστά, να αγαπάς ακόμα πιο σωστά και να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου λες και θα σώσεις τον κόσμο. Λες και είσαι εσύ που θα μας σώσεις. Σε κάνει να αγαπάς τις ευθύνες, να πειθαρχείς και να είσαι παρόν και committed σε ό,τι υποσχέθηκες. Και όλα αυτά ποιος; Ένας Σεπτέμβρης. Και όλα αυτά πως; Μετά από έναν Αύγουστο.
Αν το δεις από μακριά, και αποδομήσεις την συσχέτιση, είναι ξεκάθαρο πως μετά την ατασθαλία του καλοκαιριού θες να μετανοήσεις. Μετά από τις σαμπάνιες, σε βρίσκει το καπουτσίνο και μετά τα βεγγαλικά πάνω στη θάλασσα σε βρίσκει το outlook. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, μάχεται πάντα για την καθημερινή ισορροπία και βρίσκει πάτημα στην ψευδαίσθηση του μήνα αυτού. Ας είναι, πόσο θα κρατήσει αυτή η σοβαροφάνεια; Πολύ λίγο, μέχρι να αρχίζει στην κάθε γωνιά να ακούγεται το jingle bells ξανά, να μυρίζει μελομακάρονο και όλοι ξανά θα είναι οι εαυτοί τους.
