Summer Lovers & Red Flags: Η Αντίστροφη Μέτρηση
Αφού ο Σεπτέμβρης μυρίζει νέα ξεκινήματα, ο Αύγουστος είναι ο μήνας που σε προετοιμάζει για τη νέα αρχή, δε γίνεται να τον σπαταλάμε πίνοντας και χορεύοντας μέχρι το πρωί.
Ο Bruno Martino τραγουδούσε:
«Estate
Sei calda come i baci che ho perduto
Sei piena di un amore che è passato
Che il cuore mio vorrebbe cancellar»
…
«Καλοκαίρι
Είσαι ζεστή σαν τα φιλιά που έχασα
Είσαι γεμάτη από μια αγάπη που έχει περάσει
Που η καρδιά μου θα ήθελε να σβήσει»
Ποτέ δε μου άρεσαν οι διακοπές τον Αύγουστο. Απεγνωσμένοι άνθρωποι σε άδεια 2 εβδομάδων, κακό service σε κάθε νησί και φυσικά το χειρότερο όλων: εφήμεροι έρωτες.
Και αφού φτάνω στο θέμα που θέλω να αναλύσω, θα ήθελα να πω, πως οι εφήμεροι έρωτες θα σε βρουν ακόμα και αν φοράς στολή καλόγριας. Ακόμα και αν ζεις σε λαγούμι. Ακόμα κι αν αφήσεις το νησί, εκείνος θα πάρει το πλοίο πίσω στην πόλη να σε βρει.
Γράφω λοιπόν τώρα που είναι αρχή του μήνα για να σωθούμε. Η φίλη μου, Αριανα Παπακώστα λέει, πως όποιος δεν είναι μαζί σου τον Αύγουστο, δεν ήταν ποτέ. Εγώ πάλι αναρωτιέμαι τι γίνεται με εκείνους που περνάμε μόνο έναν Αύγουστο μαζί.
Οι summer lovers είναι κάτι σαν ένας υπόγειος αιώνιος γονιδιακός προγραμματισμός που περνάει σαν τραύμα στο αίμα μας από γενιά σε γενιά. Η ανεμελιά και η ανάγκη του να σωθείς πριν πέσεις στη δουλειά του Σεπτέμβρη με τα μούτρα σε κάνει να αιωρήσε σε ένα υποσυνείδητο manifest για να κάνεις attract τους summer lovers. Γι αυτό είναι και αναπόφευκτοι. Κι εκεί που περνάς μαγικά, έχει φύγει το άγχος των emails, έχεις πάψει να σκέφτεσαι τους πρώην, εμφανίζεται μπροστά σου με ηλιοκαμένους ώμους, ξανθές ανταύγειες και και ένα χαμόγελο που γράφει red flag. Φυσικά και εσένα δε σε νοιάζει γιατί πρώτων την έχεις ξαναπατήσει (οικεία περίπτωση) και δεύτερον θες να περάσεις την ώρα στο νησί εποικοδομητικά. Οτι και να σου πουν οι κολλητοί φίλοι σου, εσύ θα κάνεις το πρώτο date με το που γυρίσεις στο ξενοδοχείο και βγάλεις το αλάτι από πάνω σου.
Θα βγείτε, θα πιείτε, θα χορέψετε και θα μιλάτε για εκείνο το βράδυ έως τα Χριστούγεννα στους φίλους σας, ο όπου είναι οι επόμενες επίσημες διακοπές και θα γνωρίσετε κάποιον άλλον αντίστοιχα.
Αυτό που με προβληματίζει είναι όμως βαθύτερο, δε ξέρω αν με παρακολουθείτε και είστε μαζί μου, αλλά είναι το εξής: αφού βλέπεις το κόκκινο σημαιάκι να ανεμίζει με το βορειοδυτικό των Κυκλάδων, αφού για πρώτη φορά ακούς τη διαίσθηση σου που λέει «όχι σε παρακαλώ, δεν είναι για σένα». Αφού τα βλέπεις όλα αυτά, ποια είναι εκείνη η ανώτερη δύναμη που σε κάνει να χαμογελάς πίσω δίνοντας το πράσινο φως, αφήνοντας το πρόσωπο εκείνο να σε πλησιάσει για να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση έως το σπίτι των κολλητών σου που θα κλαις στα πατώματα σε λιγότερο από ένα μήνα;
Η ερώτηση είναι σαφώς ρητορική. Προφανώς και στο άρθρο αυτό δε θα βρείτε καμία απάντηση γιατί δεν είναι η σούπερ Κατερίνα, αλλά το διδακτικό ύφος του ίσως να προσδιορίσει τι στο καλό μπορεί να θέλουμε ο ένας απ’ τον άλλον αυτόν τον μικρό Αύγουστο που όλοι περιμένουμε για κάποιο θαύμα που θα επεκτείνει τις διακοπές μας. Αμήν