Γεωργία Ξηρού: Η Γυναίκα που Δε Σταματά να Δημιουργεί
Υπάρχουν γυναίκες που σε κερδίζουν με το πρώτο τους βλέμμα. Κι έπειτα, υπάρχουν γυναίκες σαν τη Γεωργία Ξηρού, που σε μαγεύουν όχι μόνο με το βλέμμα τους, αλλά με το πολυσχιδές ταλέντο, τη διακριτική δύναμη και την αφοσίωσή τους στην τέχνη.
Γεννημένη στην Κέρκυρα και μεγαλωμένη στην πολύβουη Αθήνα, η Γεωργία μοιάζει να είχε έναν φυσικό προορισμό: τον καλλιτεχνικό κόσμο. Από πολύ μικρή ηλικία, η τέχνη έγινε για εκείνη τρόπος έκφρασης και εσωτερικής πορείας, άλλοτε μέσα από τον χορό, άλλοτε μέσα από τον λόγο και τελικά, μέσα από την υποκριτική.
Με σπουδές στο κλασικό μπαλέτο, εμπειρίες στο μόντελινγκ και τη συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου μαγειρικής στο ενεργητικό της, η διαδρομή της δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Πριν βρεθεί μπροστά στον κινηματογραφικό φακό, πέρασε από μια δημιουργική φάση, αφιερώνοντας χρόνο στη χειροτεχνία και φτιάχνοντας κεραμικά για την κουζίνα της, ένα ακόμη δείγμα της καλλιτεχνικής της ανησυχίας.
Όμως, η υποκριτική ήταν εκείνη που τελικά κέρδισε ολοκληρωτικά την καρδιά της. Το 2016 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην πολυβραβευμένη ταινία “Park” της Σοφίας Εξάρχου, αφήνοντας έντονο αποτύπωμα με την παρουσία της. Τρία χρόνια αργότερα, πρωταγωνίστησε στην ιστορική σειρά “Ιωάννης Καποδίστριας – Η ζωή και το έργο του”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα. Η καλλιτεχνική τους σύμπραξη αποδείχθηκε καρμική και συνεχίστηκε το 2020 με τη συμμετοχή της στο ντοκιμαντέρ “La nuit Derniére”, όπου ερμήνευσε με ένταση και βάθος την επιβλητική Ροξάνδρα Στούρτζα. Επίσης την συναντάμε στην καλλιτεχνικά απαιτητική σειρά “Η Γενιά του ’30”, δίπλα στον Νίκο Ψαρρά.
Την ίδια χρονιά, η Γεωργία αποχαιρέτησε το μπαλέτο με έναν τρόπο θεαματικό, μέσα από την τελευταία της εμφάνιση στο μουσικό υπερθέαμα “The Phantom of the Opera”, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Stephen Barlow.
Η Γεωργία Ξηρού δεν είναι απλώς μια ηθοποιός. Είναι μια γυναίκα που εξελίσσεται διαρκώς· μια δημιουργός που δεν παύει να ανακαλύπτει και να επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της μέσα από την τέχνη. Με αισθητική αντίληψη, πειθαρχία και τόλμη, η Γεωργία φέρνει κάτι μοναδικό σε κάθε της παρουσία.
- Γεωργία, έχεις περάσει από τον χορό, τη διαφήμιση και τελικά την υποκριτική. Νιώθεις πως κάθε σου “στάση” ήταν απαραίτητη για να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα;
Με πρώτη επιλογή στις σπουδές μου τη μικροβιολογία (χαχα). Η απάντηση είναι ναι. Από εδώ που είμαι τώρα, παρατηρώ πως η ανάγκη μου ανακαλύψω το ποια είμαι, και γενικότερα να ανακαλύψω τον άνθρωπο με έκανε να δοκιμάζω συνεχώς νέα πράγματα. - Τι σε γοήτευσε στην υποκριτική περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τέχνη; Ήταν κάτι που το ένιωσες ακαριαία ή ωρίμασε μέσα σου με τον καιρό;
Με γοητεύει η μελέτη, το να μαθαίνω. Το backstage. Με γοητεύει να μπαίνω στα παπούτσια ενός ρόλου και να βλέπω το πώς ζει αυτός ο φανταστικός χαρακτήρας. Είναι απόλυτα θεραπευτικό. Μαθαίνεις για σένα τόσα πολλά απ τα triggers που πετάγονται μπροστά σου. Η επιλογή του κινηματογράφου, ήρθε φυσικά σα να προετοιμαζόμουν όλη μου τη ζωή γι αυτό. Εξάλλου, ως χορεύτρια κλασικού, καλείσαι να ερμηνεύεις συνεχώς με το σώμα σου
- Η πρώτη σου κινηματογραφική εμπειρία ήταν στην ταινία “Park”. Πώς θυμάσαι εκείνη την περίοδο και τι σου έμαθε εκείνος ο ρόλος;
Το Park ήταν μια απ τις πιο fun περιόδους στη ζωή μου. Ήμουν τόσο νέα, δε έπαιρνα τον εαυτό μου καθόλου στα σοβαρά. Ο ρόλος της μεθυσμένης Αγγλίδας που χοροπηδούσε πάνω σε ένα κρεβάτι ξενυχτώντας πίνοντας μπίρες ήταν ακριβώς ο ψυχισμός μου εκείνη την περίοδο. Κανένας κόντρα ρόλος. - Η συνεργασία σου με τον Γιώργο Γκικαπέππα φαίνεται να είναι καθοριστική στην καριέρα σου. Τι είναι αυτό που κάνει αυτή τη συνεργασία τόσο ξεχωριστή για σένα;
Πράγματι, με το Γιώργο συνδεθήκαμε αμέσως, με εμπιστεύτηκε και τολμώ να πω πως ήταν εκείνος που με έβαλε στη διαδικασία να σκέφτομαι τη ζωή μου σαν ηθοποιό. Δεν φοβήθηκε να βάλει μια χορεύτρια να κάνει την ηθοποιό. Τόλμησε. Αυτό μου έδωσε ασφάλεια και παράδειγμα να τολμήσω κι εγώ χωρίς φόβο.
- Ενσαρκώνοντας τη Ροξάνδρα Στούρτζα στο “La nuit Derniére”, πώς προσέγγισες έναν ιστορικό χαρακτήρα; Ένιωσες ευθύνη ή ελευθερία στην ερμηνεία σου;
Η δουλειά αυτή ήταν πολύ καθοριστική για μένα, δυστυχώς δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τότε κάτι τέτοιο τις μέρες των γυρισμάτων. Υπήρχα περισσότερο σαν Ρωξάνδρα και λιγότερο σαν Γεωργία. Θα σου πω πως ένιωσα ερωτευμένη. Ερωτευμένη με την ιδέα του να βρίσκομαι κάθε μέρα στο σετ, ερωτευμένη με τη ζωή και φυσικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Σαν γυναίκα μου αρέσει να θαυμάζω έναν άντρα. Σκέψου λοιπόν, μέσα απ την καρδιά της Ρωξάνδρας τώρα. Μια γυναίκα, με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό να βρίσκει έναν άντρα «μεγαλύτερο» από εκείνη. Θαύμα! - Η τελευταία σου εμφάνιση ως μπαλαρίνα στο Phantom of the Opera ήταν συγκινητική για σένα; Πώς είναι να αποχαιρετάς ένα κομμάτι του εαυτού σου;
Η πιο απελευθερωτική περίοδο της ζωής μου. Φυσικά υπήρχε συγκίνηση και μάθημα στη διαδικασία αυτή. Ο Covid ήρθε, τα θέατρα έκλεισαν κι εγώ έμαθα να κάνω πρώτη φορά στη ζωή μου let go. Δεν ένιωσα πως αποχαιρέτησα ένα κομμάτι μου. Άλλωστε λένε once a ballerina, always a ballerina. Είχα τόσο χρόνο για μένα, που ξαφνικά αντιλήφθηκα πόσο με αγαπώ. Πόσο αγαπώ το σώμα μου. Με θυμάμαι να λέω «δε γίνεται να σε αγαπάς και να κάνεις μπαλέτο, είναι σχεδόν αντίθετα» είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά… η απόφαση ήρθε φυσικά και με πολύ αγάπη. - Είσαι από τις γυναίκες που δεν φοβούνται να επανεφεύρουν τον εαυτό τους. Υπάρχει κάποιο “επόμενο βήμα” που ονειρεύεσαι αλλά δεν έχεις τολμήσει ακόμη;
Ο φόβος υπάρχει όπου υπάρχει και το άγνωστο. Αυτο φοβόμαστε. Καλώς και κακώς, το άγνωστο μου είναι ιδιαίτερα ελκυστικό. Μου αρέσει να αλλάζω, να γίνομαι καλύτερη, να δίνω το καλύτερο. Υπάρχει επόμενο βήμα και θα μιλήσουμε γι αυτό σύντομα.
- Πόσο σημαντική είναι για σένα η ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη και την προσωπική ζωή; Υπάρχουν στιγμές που αυτά τα δύο συγκρούονται;
Υπέροχη ερώτηση! Μου αρέσει να δίνομαι στην προσωπική μου ζωή. Το ίδιο κάνω και στην τέχνη. Αν και βέβαια στην Ελλάδα ο όρος «καλλιτέχνης» κάνει στριφτά τσιγάρα και ξενυχτά τα βράδια, μέσα μου πιστεύω πως το να είσαι καλλιτέχνης, σημαίνει πως ήρθες εδώ για να μεταλαμπαδεύεις το φως σου και να θεραπεύσεις με το φως σου. Κάνεις τέχνη ότι αγγίζεις. Δε θα έλεγα λοιπόν πως συγκρούονται. Το αντίθετο μάλιστα, μια υγιής σχέση, είναι τέχνη.
- Ως γυναίκα στον καλλιτεχνικό χώρο, έχεις συναντήσει προκλήσεις που σε έκαναν πιο δυνατή; Τι θα έλεγες σε ένα κορίτσι που θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο σου;
Κάθε μέρα σχεδόν. Ξέρεις, είναι άγριο όταν μια γυναίκα καθημερινά πρέπει να προσδιορίζει την ενέργεια της κάνοντας στην άκρη το «θόρυβο» των προκλήσεων. Σε ένα νεότερο κορίτσι θα έλεγα πως η πραγματική επανάσταση είναι να μένεις απαλός όταν υπάρχουν προκλήσεις. Εκεί έρχεται η νίκη. Μονάχα εκεί υπάρχει φως.
- Τι σε εμπνέει καθημερινά; Υπάρχει κάτι μικρό, μια συνήθεια, ένα πρόσωπο ή ένα μέρος που σε επαναφέρει σε αυτό που πραγματικά είσαι;
Με εμπνέει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Πολλές φορές μέσα στο μήνα μου αρέσει να παίρνω το καπελάκι μου και να παίρνω ένα aperitivo μόνη μου για να χαζέψω τους πειρατικούς. Επίσης με εμπνέει μια βαθιά συζήτηση, ένα πραγματικά καλό βιβλίο, η ιταλική μουσική του 70 και οτιδήποτε έρχεται απ τη ρίζα της καλοσύνης.
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, θέλω να ευχαριστήσω τη Γεωργία Ξηρού όχι μόνο για τον χρόνο της, αλλά και για τον τρόπο που άνοιξε την καρδιά και τη σκέψη της.
Η κουβέντα μας δεν ήταν απλώς μια ανταλλαγή ερωτήσεων και απαντήσεων· ήταν ένα ταξίδι μέσα από τέχνη, εσωτερικότητα και ζωή. Υπάρχει κάτι στον τρόπο που μιλά ή ίσως στον τρόπο που σκέφτεται που σε κάνει να θυμάσαι ότι η τέχνη δεν είναι επάγγελμα. Είναι ταυτότητα.
Γεωργία, σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.
Θεοδόσης Πετρόπουλος