Νίκος Ψαρράς: Ένας ηθοποιός που μιλά με την παρουσία του
Υπάρχουν άνθρωποι στο θέατρο που δεν χρειάζονται φωνές ή εντυπωσιασμούς για να επιβληθούν. Ο Νίκος Ψαρράς είναι ένας από αυτούς. Με μια διαδρομή που ξεπερνά τις τρεις δεκαετίες, έχει καταφέρει να καθιερωθεί ως ένας ηθοποιός που υπηρετεί την τέχνη του με συνέπεια, εσωτερικότητα και σεβασμό. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, βραβευμένος με την υποτροφία “Μελίνα Μερκούρη”, ξεκίνησε την πορεία του στο θέατρο, για να βρεθεί γρήγορα σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά.
Πέρα όμως από την αναγνωρισιμότητα, παραμένει ένας καλλιτέχνης με σαφή πυξίδα: την αλήθεια του ρόλου και την ευθύνη απέναντι στο κοινό. Κάθε του επιλογή φανερώνει μια εσωτερική διεργασία, μια διαρκή ανάγκη να εξερευνά το ανθρώπινο βάθος, χωρίς να παρασύρεται από τη λάμψη της δημοσιότητας. Η θεατρική του παρουσία χαρακτηρίζεται από ακρίβεια, πειθαρχία και μια υποδόρια ευαισθησία που μετατρέπει κάθε ρόλο σε προσωπική εξομολόγηση.
Τα τελευταία χρόνια, ο Νίκος Ψαρράς συνεχίζει να αναμετράται με απαιτητικά θεατρικά κείμενα, να πειραματίζεται με διαφορετικά είδη και να στηρίζει νεότερους δημιουργούς, παραμένοντας ταυτόχρονα πιστός στις αξίες που τον καθόρισαν. Εκτός σκηνής, επιλέγει μια ζωή ισορροπημένη, μακριά από υπερβολές, προσηλωμένος στην οικογένεια και στην ανάγκη για δημιουργική ηρεμία. Είναι ο τύπος του σύγχρονου άντρα που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα.
Η συζήτηση μαζί του γίνεται αφορμή να μιλήσουμε όχι μόνο για την τέχνη, αλλά και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή, τη δουλειά, την ωριμότητα και τον ανδρισμό μέσα σε μια εποχή γεμάτη αντιφάσεις. Ένας άνθρωπος με παιδεία και πολιτισμό, που βλέπει τον κόσμο με καθαρό βλέμμα και σιωπηλή δύναμη.
- Κύριε Ψαρρά, έχετε διανύσει μια διαδρομή γεμάτη σημαντικούς ρόλους. Τι είναι αυτό που σας οδηγεί ακόμη να ανεβαίνετε στη σκηνή;
Μετά από τριάντα δύο χρόνια σε αυτόν τον χώρο, πέρα από την ανάγκη της επιβίωσης, είναι η ανάγκη αρχικά συνάντησης με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω. Αυτό είναι η αρχή και μετά η αγάπη για τη σκηνή και την τέχνη του θεάτρου.
- Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζετε έναν ρόλο σήμερα σε σχέση με τα πρώτα σας χρόνια στο θέατρο;
Σήμερα όλα είναι αλλιώς. Στα πρώτα χρόνια όλοι μας χτίζουμε ένα ρόλο περισσότερο από ένστικτο.. όσο περνά ο καιρός αρχίζεις να έχεις έναν πιο οργανωμένο τρόπο δουλειάς… πάντα όμως ψάχνεις να έχεις μια ορμή και έναν ενθουσιασμό που χάνετε με το χρόνο.. για αυτό θαυμάζω τους ερασιτέχνες.. η αγάπη τους είναι μάθημα!
- Το ελληνικό θέατρο βιώνει συνεχώς μετασχηματισμούς. Πιστεύετε ότι έχει βρει την ισορροπία του ανάμεσα στην παράδοση και το σύγχρονο;
Το θέατρο οφείλει να είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αφουγκράζεται, φιλτράρει και δημιουργεί ένα καλλιτεχνικό συμβάν επι σκηνής.. η παράδοση υπάρχει και μας συγκινεί, το σύγχρονο το ψάχνουμε και είναι ο μόνος τρόπος τα υπέροχα κείμενα να παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα.
- Σε μια εποχή υπερπληροφόρησης και εικόνας, τι σημαίνει για εσάς “παρουσία” στη σκηνή και στη ζωή;
Το θέατρο είναι στιγμές ζωής.. με διαφορετικό τρόπο από την καθημερινότητα μας και είναι τροφή για την ψυχή μας.. όλες οι τέχνες αυτό κάνουν και αυτό αποζητά ο άνθρωπος.. η παρουσία του καθένα μας αν συμβάλλει λίγο σε αυτό, νοιώθουμε ότι η δουλειά μας πέτυχε.
- Πόσο σημαντική είναι για εσάς η συνεργασία με σκηνοθέτες και συναδέλφους που σας προκαλούν να δείτε διαφορετικά τα πράγματα;
Στόχος. Φέτος με σκηνοθετούν δύο αδέλφια 28 ετών.. είναι ευλογία να βλέπεις πως οι νέοι δουλεύουν, επιμένουν, απορρίπτουν και ξαναχτίζουν σε μια πρόβα. Μάθημα ζωής!
- Η έννοια της “ανδρικής ταυτότητας” αλλάζει συνεχώς. Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη θέση του σύγχρονου άντρα σήμερα;
Ο σύγχρονος άνδρας είναι πιο παρόν στο σπίτι, βοηθάει στις δουλειές και τις υποχρεώσεις και είναι πιο κοντά στο μεγάλωμα των παιδιών από τους δικούς μας γονείς… όλοι μας δουλεύουμε πολύ και είναι συμπαντικό να βοηθάμε αλλά κυρίως να χαρούμε το μεγάλωμα των παιδιών μας και να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί τους.
- Έχετε αναφέρει πως η τέχνη λειτουργεί και ως προσωπική κάθαρση. Υπάρχουν ρόλοι που σας άλλαξαν ουσιαστικά;
Όλοι οι ρόλοι αφήνουν το σημάδι τους επάνω μας γιατί από ένα σημείο και μετά γίνονται ένα με εμάς.. η μνήμη κάθε Ρόλου μένει σαν δώρο μέσα μας.
- Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και την ιδιωτική σας ζωή;
Από ένα σημείο και μετά η ιδιωτική ζωή είναι που σε ενδιαφέρει πιο πολύ από όλα. Δεν μπορείς όταν είσαι με την οικογένεια σου να σκέφτεσαι τη δημόσια εικόνα σου… η δουλειά κάποια στιγμή τελειώνει και επιστρέφεις σε μια καθημερινότητα με όλες τις ανάγκες της.
- Πιστεύετε πως η ωριμότητα του καλλιτέχνη έρχεται με τον χρόνο ή με τη συνειδητή παρατήρηση του εαυτού;
Νομίζω ότι αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που το βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι περισσότερο. Κανείς καλλιτέχνης δεν νοιωθει ποτέ ώριμος.. πάντα ξεκινάς από το μηδέν.. κάθε καινούργια δουλειά είναι μια νέα αρχή και έτσι δεν προλαβαίνεις να νοιώσει ή να παρατηρήσεις κάτι εσύ… οι άλλοι σε παρατηρούν.
- Αν μπορούσατε να απευθύνετε ένα μήνυμα σε έναν νέο ηθοποιό που ξεκινά τώρα, ποιο θα ήταν αυτό;
Να παλέψει για τα όνειρα του, να ξέρει ότι θα πρέπει να διαβάσει και να ασκηθεί πολύ, να εχει μεγάλους στόχους και ακόμη μεγαλύτερα φτερά για να τα φτάσει!