Όλοι θέλουμε ένα καλύτερο κόσμο. Τι κάνουμε για αυτό;

Σε μια εποχή όπου η πληροφορία κυλά σαν χείμαρρος και η καθημερινότητα μας κρατά σε μια συνεχή ένταση, υπάρχει μια εσωτερική φωνή που μας ψιθυρίζει συνέχεια κάτι απλό και καθαρό: “Θέλω έναν καλύτερο κόσμο”. Το ερώτημα δεν είναι αν το θέλουμε. Το ερώτημα είναι: είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το πρώτο βήμα;

Αυτό το βήμα δεν είναι θεαματικό. Δεν απαιτεί δημόσιες δηλώσεις ή μεγαλεπήβολες κινήσεις. Είναι, στην ουσία, σιωπηλό, εσωτερικό και βαθιά προσωπικό. Ξεκινά από τον εαυτό μας. Από το πώς σκεφτόμαστε, από το πώς αντιδρούμε, από το τι συνηθίσαμε να θεωρούμε σωστό ή λάθος.

Κάθε φορά που κατηγορούμε τους άλλους για αδιαφορία, για έλλειψη ενσυναίσθησης, για υπεροψία ή εγωκεντρισμό, αξίζει να κάνουμε μια απλή ερώτηση: «Εγώ; Μήπως κάνω τα ίδια, απλώς με άλλο τρόπο;»

Το «εγώ» μας, αυτό το οικοδόμημα που χτίστηκε μέσα από εμπειρίες, επιτυχίες, αποτυχίες και κοινωνικές απαιτήσεις, δεν είναι άγιο ούτε αλάνθαστο. Τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε ένα νέο «εγώ». Όχι το εγώ που θέλει να επιβεβαιώνεται, να επιβάλλεται, να επιδεικνύεται. Αλλά εκείνο που τολμά να αμφισβητεί τον εαυτό του. Να αναγνωρίζει λάθη. Να ζητά συγγνώμη. Να ακούει.

Αυτό το νέο εγώ, το πιο σεμνό, δεν είναι αδύναμο. Είναι η πραγματική ένδειξη δύναμης. Γιατί απαιτεί θάρρος να αφήσεις πίσω σου την ψευδαίσθηση του αλάθητου. Απαιτεί ωριμότητα να δεις στον καθρέφτη όχι απλώς την εικόνα σου, αλλά τις προθέσεις σου, τις συνέπειες των πράξεών σου, τον τρόπο που επηρεάζεις τους γύρω σου.

Η αλλαγή ξεκινά όταν αποφασίζεις να είσαι λιγότερο κριτής και περισσότερο δημιουργός. Όταν δεν περιμένεις τους άλλους να γίνουν καλύτεροι για να φερθείς καλύτερα. Όταν η προσωπική σου πρόοδος δεν είναι απλώς φιλοδοξία, αλλά προσφορά.

See Also

Παιχνίδια στην άμμο

Ας δούμε την καθημερινότητά μας ως ευκαιρία: να είμαστε λίγο πιο υπομονετικοί, λίγο πιο δίκαιοι, λίγο πιο ευγενικοί. Ας βγάλουμε από το λεξιλόγιο μας λέξεις όπως “πάντα”, “ποτέ”, “εγώ ξέρω καλύτερα”. Ας αφήσουμε χώρο για το ενδεχόμενο του λάθους, για την ανάγκη της συγχώρεσης, για τη χαρά της βελτίωσης.

Αυτός ο καλύτερος κόσμος που όλοι ευχόμαστε, δεν είναι κάπου μακριά. Είναι ακριβώς δίπλα μας, πίσω από κάθε συνήθεια που έχουμε την τόλμη να αλλάξουμε. Πίσω από κάθε «μπορούσα να φερθώ αλλιώς» που γίνεται πράξη.